Om de ongeëvenaarde akoestische kwaliteiten van de originele blokfluiten uit de zestiende, zeventiende en achttiende eeuw te benaderen, is het mijns inziens noodzakelijk het bouwproces van de oude meesters te herhalen. In hun bouwproces zaten handelingen die, misschien deels ‘toevallig en onbewust’, tot de eigenschappen van die oude instrumenten hebben geleid. Dit betekent dat ik alle handelingen tijdens de bouw van een blokfluit zonder ‘moderne’, later ontwikkelde gereedschappen verricht. Een elektrische zaagmachine, boorkolom of freesmachine en het in de twintigste eeuw ontwikkelde gereedschap om kernspleten te maken worden in mijn werkplaats niet aangetroffen. Alleen de verlichting, draaibank en stofzuiger zijn elektrisch. Naar een goed bewaarde 300 jaar oude draaibank ben ik nog op zoek!

Deze werkwijze brengt met zich mee dat geen elke blokfluit een kloon van een andere is. De zes door Peter Bressan (London, 1663 – 1731) gebouwde altblokfluiten die ik in de loop van de tijd heb mogen bespelen, klinken allemaal anders en hebben stuk voor stuk een onuitwisbare indruk op me gemaakt.

Om een ‘geslaagde kopie’ te kunnen bouwen moet ik het origineel in handen gehad hebben en er vooral op hebben gespeeld. Het is spijtig dat de curators van de musea dit de laatste jaren verbieden en de huidige generatie niet meer in contact laat komen met deze meesterwerken.

Ik ben in het fortuinlijke bezit van twee originele achttiende-eeuwse instrumenten, een sopraanblokfluit gebouwd door Hendrik Richters (Amsterdam, 1683-1727) en een altblokfluit door Willem Beukers (Amsterdam, 1666-1750). Zij zijn een voortdurende bron van inspiratie door hun prachtige, eigenzinnige klankkwaliteit en hun onwaarschijnlijk mooie draaiwerk en uiterlijk. Door hun aanwezigheid in mijn huis word ik er dagelijks aan herinnerd het vooral niet beter te weten dan de oude meesters.